هوش مصنوعی

حتّی تو هم...

حتّی تو هم... ول کن! نمی خواهم بگویم

حالا که با پایان قصّه روبرویم

من سعی کردم مثل این مردم نباشم

وقتی که حق می سوخت « من » هیزم نباشم

حالا همه مرده... و من مرده... و هرچه

دنیای من خالی ست از دنیا، اگرچه ↓

تنهایی ام را شهر دارد می فشارد

مردی که جز تنهایی اش چیزی ندارد

هی آینه اصرار دارد که ببینم

که زنده هستم که هنوز عاشق ترینم

این آینه که نیست، یک عکس قشنگ است!

من مرده ام... و پاسخ آ یینه سنگ است

دارم به سمت هیچ بودن می گریزم

دریایم و باید که در جویی بریزم

دنیایتان دیگر برایم جا ندارد

این روزهای شبزده فردا ندارد

دیوانه تر از خویشم و دیوانه تر از

شعری که امشب آمده بر روی کاغذ

حتّی تو هم می ترسی از من نازنینم

حتّی نمی خواهم تو را دیگر ببینم!

در یک اتاق لعنتی باید بمیرم

در زیر مردی خط خطی باید بمیرم

هرچند شعر درد من پایان ندارد

من مرده ام... و واژه هایم جان ندارد

چیزی میان واژه ها پیدا نکردم

باید که دنبال خودم اینجا بگردم

حالا کسی در قعر ذهنم جان گرفته ست

دوران شعر و شاعری پایان گرفته ست

امروز رنگ و بوی خون را دوست دارم

ترکیب احساس و جنون را دوست دارم

حالا فقط در فکر چیزی تازه هستم

در فکر یک تردید بی اندازه هستم

دیوانه باشم یا که نه، بهتر! بمیرم

و زندگی را در خودم از سر بگیرم

حالا فقط من یک کلاغ شوم هستم

که تا ابد به زندگی محکوم هستم...