عضو شوید



:: فراموشی رمز عبور؟

عضویت سریع

براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود



به وبلاگ من خوش آمدید

تبادل لینک هوشمند
برای تبادل لینک  ابتدا ما را با عنوان تنهاترین تنهاها و آدرس loverose.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.







نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

آمار مطالب

:: کل مطالب : 1106
:: کل نظرات : 37

آمار کاربران

:: افراد آنلاین : 1
:: تعداد اعضا : 0

کاربران آنلاین


آمار بازدید

:: بازدید امروز : 2
:: باردید دیروز : 43
:: بازدید هفته : 260
:: بازدید ماه : 4260
:: بازدید سال : 7456
:: بازدید کلی : 165677

RSS

Powered By
loxblog.Com

روح . چن . جن . ارواح . شیطان . خدا . ترسناک

ارواح
شنبه 28 ارديبهشت 1392 ساعت 18:56 | بازدید : 517 | نوشته ‌شده به دست دکتر مولایی | ( نظرات )

ارواح كوه ! ( داستان ) مرحوم سید ابوالقاسم هندی نقل می كرد : روزی مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی به من دستور داد كه به شهر تربت بروم و شب را در كوه بیجك صلوه بمانم و پیش از طللوع آفتاب مقاری معین از علفی كه نشانی آن را داده بودند ، بچینم و با خود بیاورم . طبق دستور به تربت رفتم اهالی مرا از ماندن شب در آن كوه منع كردند و گفتند : ارواحی در این كوه هستند و به اشخاصی كه درآن جا بخوابند ، آسیب خواهند رسانید . اما من به گفته آنها ترتیب اثر ندادم و به ان كوه رفتم . هنگام غروب كه فرا رسید سر و صدای فراوانی به گوشم خورد ، مركب خود را دیدم كه آرام نمی گیرد و مانند آن است كه از كسی فرار می كند ، ناگهان فریاد زدم : من فرستاده حاج شیخ حسنعلی هستم اگر به من آسیبی برسانید ، شكایت شما را به او خواهم برد . با این جمله سر و صداها تمام شد و به من هم صدمه ای نرسید . خلاصه شب را در كوه خوابیدم و پیش از طلوع آفتاب ، علف ها را طبق نشانی و مقدار معین چیدم ، ولی در همین وقت به این اندیشه افتادم كه خوب است مقداری هم برای خود بچینم ، بی شك روزی مرا بكار خواهد آمد . به محض آنكه خواستم فكر خود را عملی كنم ناگاه دیدم كه سنگ های عظیمی از بالای كوه سرازیر شد ، چهار پای من افسار خود را پاره كرده كه فرار كند . آن را گرفتم و استوارتر بستم ، باز فكر كردم كه شاید حركت سنگ ها امری طبیعی بوده است . خواستم مجدداً به چیدن آن گیاه بپردازم كه دیدم باز سنگ ها شروع به غلتیدن كرد . این بار فهمیدم كه این ماجرا امری طبیعی نیست در نتیجه از آن كار منصرف شدم و به مشهد بازگشتم و خدمت حاج شیخ رسیدم . حاج شیخ چون من را دیدند فرمودند : تو را چه به این فضولی ها ؟ چرا می خواستی بیش از حدی كه دستور داده بودم از آن گیاه بچینی ؟ آن وقت بود كه متوجه شدم آن مرد بزرگ در طول انجام مأموریتم همواره مراقب حال و كار من بوده است .


|
امتیاز مطلب : 7
|
تعداد امتیازدهندگان : 3
|
مجموع امتیاز : 3
ارواح
شنبه 28 ارديبهشت 1392 ساعت 18:55 | بازدید : 577 | نوشته ‌شده به دست دکتر مولایی | ( نظرات )

دست‌ مومیایی‌ ملكه‌ 3 هزار ساله‌ مصر زنده‌می‌شود و انتقام‌ خود را از كاهنان‌ می‌گیرد.عكس‌هایی‌ كه‌ همسر لویی‌ هامان‌ سیاح‌ معروف‌فرانسوی‌ از روح‌ ملكه‌ عصیانگر مصر گرفته‌ و بازوبندهای‌ اهدایی‌ وی‌، در موزه‌ لندن‌ موجوداست‌. در یك‌ جلسه‌ سخنرانی‌ كه‌ در حضور ملكه‌انگلستان‌ برگزار می‌شد، ملكه‌ الیزابت‌ از لردهالیفاكس‌ خواست‌ كه‌ یكی‌ از خاطرات‌ عجیب‌خود را بازگو كند. او نیز از دوست‌ خود لویی‌هامان‌ كه‌ همیشه‌ همراه‌ او در سفرها بوده‌،خواست‌ ماجرای‌ دست‌ خونین‌ ملكه‌ مصر را بیان‌كند. لویی‌ هامان‌ گفت‌: تا چند سال‌ پیش‌ دست‌مومیایی‌ شده‌ توتان‌ خامون‌ یكی‌ از 7 دخترفرعون‌ را در اختیار داشته‌. او اظهار كرد: این‌دست‌ مومیایی‌ شده‌ را پاشا خدیو اسماعیل‌ (یكی‌از پادشاهان‌ مصر) در ازای‌ درمان‌ بیماری‌ مالاریاكه‌ توسط من‌ صورت‌ گرفت‌، اهدا كرد. او گفت‌:این‌ دست‌ مومیایی‌ شده‌ باارزش‌ترین‌ شی‌ء درمصر می‌باشد; از آن‌ به‌ خوبی‌ نگهداری‌ كن‌.
    توتان‌ خامون‌ ملكه‌ عصیانگری‌ بوده‌ و علیه‌پدرش‌ برخاسته‌ و جنگیده‌. پس‌ از شكست‌ پدردستور می‌دهد كاهنان‌ با شمشیری‌ دست‌ او راببرند و سپس‌ او را بكشند.
    تابوت‌ توتان‌ خامون‌ كنار در فراعنه‌ قرار داده‌شد و برای‌ اینكه‌ مجازات‌ شود، دستش‌ به‌ همراه‌خودش‌ دفن‌ شد و مدت‌ 30 قرن‌ دست‌ به‌ دست‌گشت‌ تا بالاخره‌ به‌ پاشا خدیو اسماعیل‌ رسید و اونیز آن‌ را به‌ من‌ هدیه‌ داد. من‌ هر كجا می‌رفتم‌،آن‌ دست‌ مومیایی‌ را از ترس‌ دزدیده‌ شدن‌همراه‌ خود می‌بردم‌. در ضمن‌، به‌ دست‌ یك‌ بازوبند قیمتی‌ نیز بسته‌ شده‌ بود. یك‌ روز در خانه‌ام‌نشسته‌ بودم‌ كه‌ ناگهان‌ متوجه‌ شدم‌ دست‌ مومیایی‌كه‌ به‌ سختی‌ یك‌ چوب‌ بود، تغییر وضع‌ داده‌ وانگشت‌ سبابه‌اش‌ با وضع‌ معناداری‌ به‌ طرف‌ سقف‌اتاق‌ نشانه‌ رفته‌ است‌. من‌ با فشار زیاد، انگشت‌ را به‌حالت‌ قبل‌ برگرداندم‌. روز بعد، با صدای‌ جیغ‌یكی‌ از خدمه‌ به‌سوی‌ تالار دویدم‌ و با كمال‌تعجب‌ دیدم‌ كه‌ گوشت‌ و عضلات‌ دست‌ نرم‌ شده‌ واز رگ‌هایش‌ خون‌ جاری‌ می‌شود. واقعا وحشت‌كردم‌ اما از خدمه‌ و همسرم‌ خواستم‌ كه‌ موضوع‌ رابا كسی‌ در میان‌ نگذارند.
    بار دیگر در ماه‌ می‌ سال‌ بعد، این‌ اتفاق‌ روی‌داد و دست‌ شروع‌ به‌ زنده‌ شدن‌ كرد.
    وقتی‌ به‌ تقویم‌ مراجعه‌ كردم‌، متوجه‌ شدم‌ این‌اتفاق‌ دقیقا در 22 می‌ هر سال‌ اتفاق‌ می‌افتد ودست‌ مرده‌ زنده‌ می‌شود. دست‌ را نزد پزشكان‌پزشكی‌ قانونی‌ بردم‌. آنان‌ تایید كردند كه‌ این‌دست‌ متعلق‌ به‌ 3 هزار سال‌ پیش‌ است‌. وقتی‌ درآرشیو پلیس‌ اسكاتلند یارد، وقایع‌ شب‌ تا صبح‌22 می‌سه‌ سال‌ اخیر را بررسی‌ كردم‌، متوجه‌شدم‌ دست‌ مومیایی‌ شده‌ به‌ سراغ‌ چند نفر مصری‌در نقاط مختلف‌ كشورهای‌ جهان‌ رفته‌ و آنها را به‌قتل‌ رسانده‌ و پلیس‌ ردپایی‌ از قاتل‌ نیافته‌; لذاقاتل‌ را دست‌ نامرئی‌ نامیده‌ است‌.
    در ماه‌ اكتبر همان‌ سال‌ به‌ علت‌ بروز انقلاب‌ درایرلند، زندگی‌ در آن‌ كشور دشوار شد. من‌ وهمسرم‌ تصمیم‌ گرفتیم‌ ایرلند را ترك‌ كنیم‌ و برای‌مدتی‌ ساكن‌ انگلیس‌ شویم‌. پس‌ همه‌ وسایل‌ خودرا جمع‌ كرده‌ و به‌ تدریج‌ به‌ لندن‌ فرستادیم‌.
    شبی‌ كه‌ می‌خواستیم‌ ایرلند را ترك‌ كنیم‌،همسرم‌ متوجه‌ شد دوباره‌ دست‌ زنده‌ شده‌ و ازآن‌ خون‌ می‌ریزد. ما چگونه‌ می‌توانستیم‌ یك‌دست‌ خون‌آلود را همراه‌ خود ببریم‌. خب‌،پلیس‌ اگر جلوی‌ ما را می‌گرفت‌ و دست‌ رامی‌دید، فكر می‌كرد ما آدم‌ كشته‌ایم‌. همسرم‌پیشنهاد كرد كه‌ دست‌ را در آتش‌ شومینه‌ بیندازیم‌و از شر آن‌ خلاص‌ شویم‌. در حالی‌كه‌ همسرم‌ دعامی‌خواند دست‌ را در شومینه‌ سوزان‌ انداختیم‌.
    لویی‌ هامان‌ در حالی‌كه‌ لرزه‌ به‌ بدنش‌ افتاده‌بود و رنگ‌ به‌ صورت‌ نداشت‌، جرعه‌ای‌ آب‌نوشید و ادامه‌ داد:
    واقعا عجیب‌ و باورنكردنی‌ بود وقتی‌ دست‌ رادر آتش‌ انداختیم‌، واقعه‌ای‌ شگفت‌ آور روی‌ دادكه‌ تا به‌ حال‌ كسی‌ به‌ چشم‌ خود ندیده‌ بود ونمی‌تواند هم‌ باور كند; زیرا با عقل‌ درست‌ درنمی‌آید. اما این‌ حادثه‌ رخ‌ داد و من‌ دروغ‌نمی‌گویم‌. ابتدا شیشه‌های‌ تالار منزلمان‌ با صدای‌مهیبی‌ شكست‌. ما در ابتدا تصور كردیم‌ انقلابیون‌به‌ خانه‌ مان‌ هجوم‌ آورده‌اند. اما خبری‌ ازانقلابیون‌ نبود. ناگهان‌ در بزرگ‌ خانه‌ از جاكنده‌شد و وسط خانه‌ پرتاب‌ شد.
    در باز شده‌ بود و باغ‌ خانه‌ زیر نور ماه‌ نمایان‌بود. روی‌ سكوی‌ باغ‌، زنی‌ كه‌ فقط سر وشانه‌هایش‌ پیدا بود، بی‌حركت‌ نشسته‌ بود. وقتی‌ مارا متوجه‌ خود دید، از جا برخاست‌ و وارد تالارشد و به‌سوی‌ شومینه‌ رفت‌.
    در روشنایی‌ آتش‌ شومینه‌ چراغ‌، او را به‌ خوبی‌دیدیم‌. او تاجی‌ زرین‌ روی‌ سرش‌ داشت‌ وگرداگرد آن‌ ماری‌ عظیم‌ روی‌ تاج‌ چمبره‌ زده‌بود.
    از كلاه‌ و جواهرات‌ كمربندش‌ اشعه‌ای‌ نورانی‌می‌درخشید كه‌ نور چراغ‌ و آتش‌ را تحت‌ تاثیرقرار داده‌ بود.
    همسرم‌ پشت‌ سر هم‌ از او عكس‌ می‌گرفت‌. آن‌زن‌ در مقابل‌ شومینه‌ ایستاد و خم‌ شد و بازوی‌ چپ‌خود را در آن‌ آتش‌ سوزان‌ فرو برد و دست‌راستش‌ را كه‌ ما در آتش‌ انداخته‌ بودیم‌، برداشت‌.ما در وضوح‌ كامل‌ دیدیم‌ كه‌ دست‌ خود را بالای‌سربه‌ هم‌ متصل‌ كرد. نمی‌دانم‌ او شبح‌ شاهزاده‌خانم‌ بود یا خودش‌; به‌ هر صورت‌ واقعی‌ بود.نزدیك‌ در خروجی‌ شد و نگاهی‌ به‌ ما انداخت‌ و باصدایی‌ لرزان‌ گفت‌: دوران‌ 30 قرن‌ مجازات‌ من‌تمام‌ شد. من‌ انتقام‌ خود را از اعقاب‌ كاهنانی‌ كه‌مرا مجازات‌ و اذیت‌ كردند گرفتم‌. حالا به‌ آرامگاه‌خود باز می‌گردم‌. سپس‌ دو بازوبند یكسان‌ را ازبازوان‌ خود باز كرد و به‌سوی‌ ما انداخت‌ و رفت‌ وناپدید شد.
    لویی‌ هامان‌ عكس‌ها و بازوبندها را به‌ ملكه‌الیزابت‌ تقدیم‌ كرد و با گزارش‌های‌ ضمیمه‌ به‌موزه‌ ملی‌ انگلستان‌ هدیه‌ شد. در حالی‌كه‌ هنوزهم‌ عده‌ای‌ از حاضرین‌، این‌ داستان‌ را غیرواقعی‌و زاییده‌ تخیل‌ می‌دانستند، لویی‌ هامان‌ با قاطعیت‌و پافشاری‌ آنچه‌ دیده‌ بود، حقیقت‌ محض‌می‌دانست‌.


|
امتیاز مطلب : 2
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
ارواح
شنبه 28 ارديبهشت 1392 ساعت 18:54 | بازدید : 581 | نوشته ‌شده به دست دکتر مولایی | ( نظرات )

وی کاناپه مقابل پدرم، فرانک نشسته بودم، در حالی که به شدت احساس کلافگی و بی حوصلگی می کردم.

درست چهار روز قبل، همسر پدرم یعنی سادی شصت و نه ساله به علت حمله قلبی از دنیا رفته بود.

از آن به بعد، تمام مدت پیش پدر پنجاه و نه ساله ام بودم و دلداریش می دادم و همسرم دیوید سی و دو ساله در خانه خودمان از فرزندانمان مری یازده ساله و جیک نه ساله نگه داری می کرد. او از من خواسته بود تاهر زمانی که صلاح می دانم، پیش پدرم بمانم و او را تنها نگذارم.

چهار روز گذشته، در فضایی غم بار، پر اشک و آه و سکوت سپری شده بود. هنوز بوی دود سیگار سادی در فضا به مشام می خورد، انگار هر لحظه امکان داشت سرش را از در داخل کند و همان لبخند بلند بالا و شادی را به چهره بنشاند که همیشه به چهره شیرینش داشت.

ولی البته که چنین چیزی امکان پذیر نبود، چون دیگر در قید حیات نبود! و حالا در حالی که نگاه های خیره من و پدرم بر روی کیف دستی مشکی سادی ثابت مانده بود که روی میز کنار صندلی اش قرار داشت، بی اختیار به آن روز، حدود دو ماه قبل فکر می کردم.

آن روز، هر سه در سالن پذیرایی خانه نشسته بودیم که سادی که چشمانش از فرط شوق و ذوق برق می زد، دست داخل کیفش کرد و خنده کنان، تلفن همراهی را از داخل آن بیرون کشید و گفت:« این را ببینید! هنوز نمی توانم خوب با دکمه ها و کلید هایش کار کنم، ولی توانسته ام چند پیامک ارسال کنم.» همزمان پدرم هم خندید و با چشمان گرد کرده اش، تلفن همراهش را برداشت و آن را به من نشان داد و گفت: « ببین، چه پیامکی برایم فرستاده است: عزیزم چای حاضر است.» خندیدم و گفتم: « اتفاقاً جالب است. فقط باید نحوه استفاده از کلید ایجاد فاصله بین کلمات و حروف را یاد بگیری.»

 او همه حروف و کلمات را به هم چسبانده بود و از دیدن آن خنده ام گرفته بود. سادی مانند بچه ها زد زیر خنده و گفت:« همین که توانسته ام چند کلمه تایپ کنم، هنر کرده ام.» از آن به بعد، او تلفن همراهش، تبدیل به دو یار جدا نشدنی از هم شدند و همیشه هم پیامک های او یک شکل بودند:« پشت سر هم، چسبیده به هم و بدون هیچگونه فاصله ای بین کلمات.»

و حالا در حالی که پدرم با چشمانی اشک بار، کیف دستی حامل تلفن همراه محبوب سادی را بر می داشت، معلوم بود که حسابی دلتنگ همسر از دست رفته اش شده است. پدر با صدایی گرفته و بغض آلود گفت:«می خواهم کیف سادی را پیش خودش ببرم.» پدرم کیف او را محکم بغل کرد و به اتفاق راهی بیمارستانی شدیم که جنازه سادی در سرد خانه اش نگهداری می شد.

در آنجا به سراغ تابوت سادی رفتیم. پیراهنی یاسی رنگ به تن داشت و انگار در خوابی عمیق فرو رفته بود. وقتی پدر کیف او را در کنارش قرار داد، بغضم ترکید و صدای هق هق زدنم به هوا بلند شد. پدرم زیر لب نجوا کرد: «عزیزم، عشق من، این هم کیف دستی ات. ممکن است لازمت شود تلفن همراه محبوب نیز داخل آن است...»
خیلی برایم عجیب به نظر می رسید. شنیده بودم که بعضی از افراد وصیت می کنند که همراه وسایل محبوبشان به خاک سپرده شوند، ولی این مدلش را ندیده بودم!

یک هفته بعد، مراسم سوگواری سادی را در همان کلیسایی برگزار کردیم که او و پدرم دو سال قبل به عقد یکدیگر در آمده بودند. آن روز، من و پدر آنقدر گریه کردیم که صدای هر دو نفرمان حسابی گرفت. تا دو هفته بعد، تمام مدت پیش پدرم ماندم تا او را از تنهایی در آورم.

پیراهن خواب سادی هنوز به در اتاق آویزان بود و انگار انتظارش را می کشید. پاکت سیگار نیمه خالی اش هنوز روی میز سالن دیده می شد. وقت آخر آن ماه، تلفن همراه جدیدم به دستم رسید، دوباره داغ دل پدرم تازه شد و آه کشان گفت:« اگر سادی زنده بود، عاشق این مدل تلفن همراه می شد...» فردای آن روز ، می خواستم از خانه خارج شوم که به طور اتفاقی نگاهی به تلفن همراهم انداختم  ومتوجه شدم پیامکی برایم ارسال شده است. عجیب بود چرا صدای زنگ آن را نشنیده بودم؟ با دیدن پیامک، بر حیرتم افزوده شد. سه کلمه به هم چسبیده روی صفحه به چشم می خوردند:« پدر خسته و عزادار است.» فوراً موضوع را با پدرم در میان گذاشتم و او آهی کشید و پرسید:« تصور نمی کنی از سوی سادی باشد؟ شاید می خواهد به این شکل با ما ارتباط برقرار کند!» اخمی کردم و پاسخ منفی دادم. می دانستم پدرم هنوز هم سوگوار مرگ همسر مورد علاقه اش است، ولی این دلیل نمی شد که خیالتی شود و حرفهای نامربوط بزند!

اگر چه، آن  پیامک حتی باعث ترس و تعجب خود پدر هم شده بود. عجیب آن بود که پیامک ها عاری از هرگونه شماره تلفن و مشخصات فرستنده بود.

چند ساعت بعد، دوباره پیامک دیگری مشابه پیامک قبلی به دستم رسید:«نمی توانم برگردم» این مرتبه پدرم گفت:« عجله کن! باید هر چه زودتر پیش دوستم، بیل برویم. او در امور مربوط به ارواح استاد است. باید او را در جریان قرار دهیم و نظرش را جویا شویم.» نمی دانستم باید بخندم یا گریه کنم! اگر بیل تصور می کرد که من و پدرم دیوانه شده ایم، چه می شد؟ آیا مسخره مان نمی کرد؟ ولی پدرم به هیچ وجه حاضر نبود تغییر عقیده دهد و یک ربع بعد، در آشپزخانه بیل در خانه اش واقع در تورنتون نشسته بودیم.

من تنها کسی نبودم که این پیامک ها را مسخره تصور می کرد. بیل پس از شنیدن ماجرا به فکر فرو رفت و گفت:«حتماً خیالاتی شده اید. معلوم است که این پیامک ها برای شما فرستاده نشده است. حتماً اشتباهی صورت گرفته است، چون مرده ها نمی توانند پیامک بفرستند!»

درست همان لحظه، تلفن همراهم صدایی کرد و پیامک دیگری رسید:«نوزاد شش هفته روپوش مدرسه حلقه طلا به شکل قلب» با دیدن آن کلمات، دیگر نمی توانستم تصور کنم که اشتباهی رخ داده است. تک تک آن کلمات، معنا و مفهومی در بر داشتند. باز هم هیچ فاصله ای بین کلمات به چشم نمی خورد. دختر سادی باردار بود و تا شش هفته دیگر، موعد زایمانش فرا می رسید! من نیز، روز قبل، روپوش مدرسه جدیدی برای پسرم خریده بودم.

پدرم زمزمه کرد: «خدای من! چند روز قبل از مرگ سادی، برایش حلقه طلایی به شکل قلب خریدم!» بیل که رنگ به چهره نداشت، جویده جویده گفت: «پس ... راستش حسابی مرا ترسانیده اید!» و او تنها فردی نبود که وحشت کرده بود. من هم تا سر حد مرگ، ترسیده بودم. عقلم به من نهیب می زد که باید دلیلی منطقی وجود داشته باشد، چون ارواح قادر به فرستادن پیامک نبودند!

ولی احساسم چیز دیگری به من می گفت! اگر پیامک ها از سوی سادی نبودند، پس چه کسی آنها را فرستاده بود؟ کسی که از تمام جزئیات زندگی مان خبر داشته و به آن شکل مخصوص، حروف را تایپ کند. عجیب تر آنکه، بیست و پنچ پوند به اعتبار سیم کارت تلفنم اضافه شده بود! حالا حسابی تعجب کرده بودم و به پدرم گفتم:« شاید حق با شما باشد و این پیامک ها را سادی فرستاده باشد!»

پدرم لبخند اندوهگینی زد و گفت:« به تو نگفته بودم؟ آن تلفن همراه، راه ارتباطی میان من و سادی بود.»

چند روز بعد در خانه پدرم بودم و مشغول صحبت با سادی و تلفن همراه بودیم که ناگهان صدای زنگ تلفن خانه بلند شد. گوشی را برداشتم و صدایی خودکار گفت:«خداحافظ !» بعد ارتباط قطع شد. پدرم پرسید:«که بود؟» و من گفتم:نمی دانم. صدایی فقط گفت: «خداحافظ !» پدرم با حالتی پکر و غمگین، روی کاناپه نشست و زیر لب نجوا کرد:«خداحافظ، عشق من...»

حالا مدتی است که دیگر پیامکی دریافت نکرده ام، منظورم از آن پیامک های عجیب و غریب است. گاهی تصمیم می گیرم که با اداره مخابرات تماس بگیرم و درخواست کنم لیست پیامک ها ی رسیده ام را بررسی کنند و شماره تلفن های را به من بدهند. ولی خیلی می ترسم و هنوز جرات پیگیری این موضوع را پیدا نکرده ام. به علاوه، فایده ای هم ندارد، چون متقاعد شده ام که آن پیامک ها از سوی سادی بودند. به خصوص از زمانی که تلفنی با ما خداحافظی کرد و پس از آن، دیگر پیامکی نفرستاد.

برخی از ارواح از طریق واسطه های احضار ارواح با عزیزانشان ارتباط برقرار می کنند، برخی به شکلی ظاهر می شوند و حضور خود را به عزیزانشان نشان می دهند و من تصور می کنم که روح سادی از طریق تلفن همراه محبوبش و آن پیامک های خاص خودش با ما ارتباط برقرار کرد. این نشان می دهد که حتی ارواح با پیشرفت تکنولوژی، پیشرفت می کنند!

 


 



|
امتیاز مطلب : 6
|
تعداد امتیازدهندگان : 3
|
مجموع امتیاز : 3
یک شنبه 22 ارديبهشت 1392 ساعت 13:4 | بازدید : 872 | نوشته ‌شده به دست دکتر مولایی | ( نظرات )

 


|
امتیاز مطلب : 6
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
یک شنبه 22 ارديبهشت 1392 ساعت 12:58 | بازدید : 664 | نوشته ‌شده به دست دکتر مولایی | ( نظرات )

 


|
امتیاز مطلب : 11
|
تعداد امتیازدهندگان : 4
|
مجموع امتیاز : 4