خوش به حال من و دریا و غروب و خورشید
و چه بیذوق جهانی که مرا با تو ندید
رشتهای _جنس همان رشته که بر گردن توست_
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید
نه کف و ماسه، که نایابترین مرجانها
تپش تبزدۀ نبض مرا میفهمید
آسمان روشنیاش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید
ما به اندازۀ هم سهم ز دریا بردیم
هیچکس مثل تو و من به تفاهم نرسید
خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید
منک ه حتی پی پژواک خودم میگردم
آخرین زمزمهام را همه شهر شنید
شعری از استاد محمدعلی بهمنی
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
